utrzymaniem stosunkowo wysokiego poziomu tego tempa w dłuższym okresie (np. w ciągu 5 lat) przy założeniu, że bieżąca stopa zysku nie spada poniżej pewnego "bezpiecznego" poziomu. W rezultacie R. Marris dochodzi do modelu zrównoważonego wzrostu spółki, zakładającego stałość w dłuższym okresie stopy reinwestycji (retention ratio), współczynnika płynności aktywów (liquid assets ratio) i współczynnika rynkowej oceny udziałów (valuation ratio). Przy tych założeniach, jak sądzi twórca modelu, maksymalizacja tempa wzrostu aktywów (kapitału) spółki jest równoznaczna z maksymalizacją tempa wzrostu globalnego utargu (przychodu) ze sprzedaży (jak to jest w koncepcji W.J. Baumola i J.K. Galbraitha), a także z maksymalizacją tempa wzrostu globalnej