na szczęście. Zaraz po przyjeździe tam zacząłem wysyłać do domu błagalne listy, żeby mnie stamtąd zabrano. Nie było w tej korespondencji, oczywiście, merytorycznej oceny edukacyjnej strony pobytu w tym zakładzie naukowym. Nie przypadało mi po prostu do gustu życie w kolektywie, jakbyśmy to dziś określili. Pod wpływem moich wołań o ratunek pierwsze zmiękło oczywiście serce macochy, której też udało się przekonać ojca, by wysłał "umyślnego", który mnie zabrał z internatu. Stało się to zresztą już w chwili, kiedy zaczynałem się przyzwyczajać do nowych warunków egzystencji i przestawały one już być dla mnie tak uciążliwe, jak na początku pobytu. Niemniej radość moja