się w postaci powierzchniowej nieregularnej sieci kątowo-liniowej o długości boków od 500 do 2000 m. Osnowę taką stanowi zbiór punktów równomiernie okalających teren inwestycji dobrze widocznych i łatwych do zidentyfikowania, których wzajemne położenie na powierzchni odniesienia zostało wyznaczone przy zastosowaniu techniki geodezyjnej. Usytuowanie i odpowiednia sygnalizacja punktów podstawowej osnowy realizacyjnej powinny zapewnić z każdego miejsca powierzchni terenu objętego inwestycją widoczność co najmniej trzech lub czterech punktów osnowy podstawowej (w zależności od posiadanego sprzętu i przewidywanej metody zagęszczania podstawowej osnowy realizacyjnej punktami osnowy szczegółowej, zwanymi też punktami pośrednimi).<br>Z uwagi na duże trudności, a także koszty utrzymania osnowy szczegółowej na całym