wykazującej najniższy poziom stopy życiowej (warszawskie 52 i łódzki - 57).<br> Realizacja zadań ogólnogospodarczych odbywała się kosztem ograniczeń poprawy warunków życiowych ludności. W latach 1961-1965 wzrost płac realnych wyniósł 7,7%, a w latach 1965-1970 około 10% (dla porównania: nowa wersja planu na okres 1971-1975 przewiduje zwiększenie płac realnych w granicach 18-20%.<br> Wzrost stopy życiowej nie był w kraju równomierny. Ilustruje to mapa nr 4. Wynika z niej, że tylko w 6 województwach zanotowano względny wzrost stopy życiowej. Z tego 3 województwa należą do grupy A, a więc mającej wskaźnik wyższy niż średnia krajowa, co świadczy o dalszym