sali, bawili się ściereczkami lub przesypywali monety z jednej ręki do drugiej. Tylko Janik na jedynce uganiał się za pośrednikami, którzy o tej godzinie wykazywali najwięcej prężności - ulatniali się na ulicę jak atomy gazu przez otwór w rozgrzanym naczyniu.<br>Boryczko rozleniwiony oparł się o ścianę. Scierkę kurczowo trzymał pod pachą, ręce założył w tył. Na każdy głośniejszy dźwięk natychmiast obejmował wzrokiem cały rewir, ale gdy nie zauważył nic szczególnego, to znów popadał w zamyślenie - miał w sobie coś z wylegującego się do słońca brytana, w pobliżu którego bawią się i hałasują dzieci. Wiedział, co się wokoło niego dzieje, ale nie widział