ani nie miały na to środków); uciekano się więc do podstępnych wyłudzeń. Gdy na przykład markiz de Custine zechciał mieć kostiumy historyczne do swej sztuki Beatrix Cenci (Porte-Saint-Martin, 1833), Harel kazał mu za nie zapłacić niebagatelną sumę 15 000 franków. Sztuka podobała się na premierze i miała dobre recenzje, ale po trzech przedstawieniach została i tak wycofana z repertuaru.<br>Kostiumy wzbogaciły garderobę teatralną. Jeszcze bezwzględniej potraktowano Polaka, [Krystyna Ostrowskiego] w teatrze w Wersalu: opłacił nowe kostiumy do swej tragedii François de Rimini, dyrektor teatru z góry potajemnie ustalił, wbrew umowie z autorem, że dzieło będzie grane tylko jeden raz