rozumowymi, nie sądzę, że odrzucenie absolutyzmu skazuje nas na nihilizm. Zwracam uwagę, że są to dwa różne przekonania.<br> Stałe podkreślanie przez Kołakowskiego dramatyzmu sytuacji, o której mówiłem przed chwilą, z pewnością nie jest owym "twardym" w sensie kartezjańskim stanowiskiem filozoficznym, o które w swoim czasie upomniał się A. Rapaczyński w recenzji z "Obecności mitu", czy o które upomina się w swoim tekście Król. Osobiście podzielam niechęć do takich "twardych" stanowisk.<br> Z kolei nie jest dla mnie rzeczą zupełnie jasną, jak należy rozumieć opis tej antynomii, w którą wpisuje się wszelkie filozofowanie. Teksty Kołakowskiego dopuszczają tu dwie różne, jak mi się zdaje