nie ma. Drzwi na prawo i na lewo. Obrazy na ścianach. Wszystko w tonach poziomkowych z ciepłoniebieskim kolorem rozwiązującym. W środku szerokie wgłębienie i trzy schodki, zakończone czterema cienkimi kolumnami z różowopomarańczowego marmuru. Za kolumnami ciemnowiśniowa zasłona. Na lewo, na fotelu, trzy czwarte zwrócona do widowni siedzi Lady i robi ręczną robotę. Synek bawi się na dywanie konstruowaniem jakiejś dość dużej maszyny. Ma włosy krótko obcięte i aksamitne, ciemnokarminowe ubranie. Lady w jasnej, zimnoszarej sukni. Zapada powoli mrok. Chwila milczenia<br> TADZIO<br> nie przestając majstrować<br>Mamo, ja zapomniałem, czemu On jest mój tatuś.<br> LADY<br>To nic nie szkodzi, że zapomniałeś czemu. Nie