zawieruch dziejowych. Tak było w czasie szwedzkiego potopu, podobnie podczas wojny północnej (1702 r.), jak również podczas zamieszek wewnętrznych. Zatem Sebastian Sierakowski nic innego nie uczynił tylko poszedł w ślady swoich poprzedników, kustoszy skarbca koronnego, spełniając narodową powinność. Na zakończenie stwierdza: &lt;gap&gt;. Raz jeszcze powrócił Walery Eljasz Radzikowski do problemu ukrycia regaliów w pracy zatytułowanej "Korony królów polskich" (Poznań 1899). Podobnie jak we wcześniejszym studium powtarza swoje tezy, podając przy tym niezwykle ważną wzmiankę odnoszącą się do kroniki kapucyńskiej: &lt;gap&gt; - powiada Radzikowski - &lt;gap&gt; <br>Wszystko wskazuje na to, że to właśnie Wacław Nowakowski razem z Walerym Eljaszem Radzikowskim przyczynili się - wręcz po mistrzowsku - do ugruntowania