na podstawie dwóch wskaźników: sumy typów zagrożenia i możliwości regeneracji, przy czym każdy z tych typów jest szacowany oddzielnie według wzoru:<br><br>(...)<br><br>gdzie: Oij - odporność i-tego elementu w j-tym sezonie lub obszarze, Zin - zagrożenie i-tego elementu przez n-ty typ presji (np. przez wydeptywanie, pożar itp.), Rin - zdolność regeneracyjna i-tego elementu zdegradowanego przez n-ty typ presji, przy czym do wzoru wprowadza się nie uzyskane empirycznie wartości rzeczywiste, lecz pogrupowane w klasy (zwykle 5). Sumaryczna ocena odporności całego układu (ekostystemu, obszaru) jest - zgodnie z prawem Liebiga - równoważna najniższej ocenie cząstkowej. Metody określania maksymalnego obciążenia środowiska, czyli jego naturalnej