później gramatyka została przywrócona do łask, Wanda opowiadała mi o swoim pięknym mieszkaniu, o dziwnym pociągu, jaki odczuwa do potworów, będąc od dziesięciu lat żoną człowieka, któremu nie można nic zarzucić, o swoich snach trójwymiarowych, a także o tym, jak kocha męża. Wykazała przy tym wielką chytrość nazywając mnie "słodkim rekinkiem", pragnęła mnie w ten sposób zniewolić, odebrać moc i ośmieszyć moje imię; gniewałem się niby, mówiąc, że jestem złym rekinem, a nie słodkim rekinkiem, tak że Wanda, ubierając się przed zamglonym lustrem świętej pamięci matki mojej, była przekonana, iż usidliła mnie, związała, a ja nie chciałem jej tego przekonania odbierać