właściwości komponentów środowiska, np. szaty roślinnej lub gleb, które są traktowane jako standardy wielkości obciążenia. Zwykle standardami tymi są typy roślinności. Ten sposób oceny stosowali m.in. Solińska-Górnicka 1968, Kostrowicki 1970, Król 1976, Krzymowska-Kostrowicka 1980, 1988, 1991, Bogucki 1990, Ważyński 1995. Wreszcie trzecia grupa ocenia obciążenie graniczne badając relacje powierzchniowe między wielkością powierzchni całkowitej, powierzchni zdeptanej i powierzchni zagospodarowanej (utwardzonej), przykładem może być tu koncepcja Szeffera (1975):<br><br>(...)<br><br>gdzie: s - całkowita powierzchnia obiektu, S - powierzchnia wydeptana, N - liczba osób wypoczywających, t - czas oddziaływania rekreacyjnego, Sl - powierzchnia ścieżek, k - współczynnik o wzorze: s/SlNtS, którego odwrotność 1/k jest dopuszczalną miarą