zagorzałymi apologetami tej nieco odnowionej tragedii stali się - paradoksalnie - krytycy "romantyczni").<br>Wróćmy do artykułu Schlegla. Uderza w nim fakt wymienienia jednym tchem repertuaru wszystkich teatrów (tak jak to czyniono w anonsach gazetowych) i powoływania się na jakieś walory teatru bulwarowego. Pisał o wzniosłym gatunku tragedii; a jednak uznał ów rozrywkowy repertuar za godny wzmianki. Jakby ważnie współformował on - na co warto było zwrócić uwagę niemieckiego czytelnika - obraz francuskiego teatru.<br>Bo tak i było. Teatr tragiczny był wzorem "wysokim", lecz ukazywał, że w niezmienionej formie jest on skazany na skostnienie, stawał się mocnym argumentem przemawiającym za koniecznością gruntownej reformy stylu wielkiego teatru