namaczania wymagał nie lada ostrożności, gdyż ziarno mogło łatwo spleśnieć. Mistrz słodowy po barwie ziaren rozpoznawał, kiedy pracę należy zakończyć. Kiełkowanie powstrzymywano suszeniem. Było to zajęcie obarczone szczególną odpowiedzialnością, gdyż jakość słodu uznaje się za główny czynnik wpływający na smak piwa. W związku z tym mistrzowie słodu cieszyli się zasłużonym respektem. <br>Tragarz transportował słód w torbach ze słodowni do browaru, patem zabierał młode piwo i roznosił je do domów mieszczan. Ubijaniem ususzonego słodu zajmował się ugniatacz. Warzyciel warzył słód z chmielem, aby wyprodukować młode piwo. Mieszał ugnieciony słód z wodą w kadziach. Mistrz piwniczny obserwował fermentację piwa i jego dojrzewanie. Potem