bawiła się jego strachem, zrozumiałam to, jakbym była nią. Z całą pewnością żałowała, że nie może widzieć jego twarzy, jego niepewności. Że nie może dotknąć robaka patyczkiem i przejrzeć z bliska, jak kurczowo się zwija. Dałoby jej to ogromną satysfakcję, lecz za mądra była, aby pozbawiać robaka w swoich oczach resztek szacunku. - Szkoda! - odezwała się, wciąż patrząc do tyłu.<br>- Czego? - spytałam.<br>Nie odpowiedziała od razu. Odwróciła się. Wyjęła lusterko z torebki i przejrzała się. Nie była to gra na zwłokę, na pewno nie. Należała z pewnością do osób, które grają ostro, ale fair. Spodobało mi się to.<br>- Może tej małej. Może