głębiej. Błoto pełzało po skórze, ucisk <br>na piersi zamienił się w dławiące objęcie. Myśli <br>kłębiły się w głowie Awaru: wołać o pomoc, <br>krzyczeć? Milczał i szarpał się rozpaczliwie, wiedząc, <br>że jest to najgorsze, co można uczynić.<br><br> Każde poruszenie rozlegało się tłustym <br>mlaśnięciem półpłynnej masy. Szamotał się, <br>tracił siły, pozbywał się resztek nadziei. Znieruchomiał <br>na koniec. Leżał na boku, już tylko głowę i jedno <br>ramię mając na powierzchni.<br><br>Tuż przed jego oczami na brunatną powierzchnię bagniska <br>wyłoniła się jaskrawa plamka. Pojął, że widzi <br>ptasie piórko. Było złamane i zmięte, ale choć <br>wyłoniło się z głębiny, brunatna maź nie <br>zdołała do niego przylgnąć