już tylko małe ścieżki. Nic w tym zabawnego, że wracam między ludzi, których już nie miałam oglądać. Nie chciałam oglądać. Ale dalej się plątali, nawet po Manhattanie, od razu, kosmita Carlos w srebrze, ten mój idiotyczny i chyba cudem napotkany na Szóstej Alei Anglik, który nie wiem nawet, co tu robi. Wczoraj zjawił się znowu, i w samą porę, ale o wszystkim mówił, tylko nie o sobie... Głosy w słuchawce telefonu, miałam ich już nigdy nie słyszeć. I wracam. Wracam skazana na nich.<br>- Małą ścieżką miłości. <br>Jasne, że miłości! Tkliwości! Po co mi to?! Na co? Patrz, jeśli ten zamiatacz podejdzie