nie kończącą się nigdzie długość wyobrażalnej ulicy. Trotuarami przebiegną czarni ludzie z długimi włóczniami, zanurzając ich ostrza w drgające jak płomyk serca latarni.<br>Suchy jazgot obolałego żelaza. Senne, budzące się miasto podnosi z trudem ociężałe powieki żaluzyj. Dzień.<br>Jeannette nie wróciła.<br> &lt;tit&gt;II&lt;/&gt;<br>Nazajutrz było święto "Katarzynek". Pierre nie poszedł szukać roboty. Wczesnym rankiem udał się na plac Vendome i oparty o sąsiadującą z magazynem bramę czekał na zjawienie się Jeannette. Nurtował go głuchy niepokój. W ciężkiej, bezsennej głowie, jak pływające wyspy tytoniowego dymu - w dusznym, nadymionym pokoju, unosiły się niejasne pomysły najnieprawdopodobniejszych wypadków &lt;page nr=13&gt;.<br> Przylepiony do żelaznej kraty, przestał tak cały dzień