dotąd przyglądające mi się z wysokości półki na ścianie, nagle dostały czkawki i z ogonami wysoko podniesionymi na znak protestu wymaszerowały z kuchni w bliżej nieokreślonym kierunku. Po dolaniu rozpuszczonej margaryny masa nabrała dziwnie tęgiej lepkości, ale jej <orig>bimbrowaty</> zapach udało się zabić dwiema butelkami olejku migdałowego i pół kilogramem rodzynek ze skórką pomarańczową. Ciasto było właściwie gotowe. Pozostało tylko przelać je do blachy, zostawić do wyrośnięcia, a następnie wstawić do pieca, co uczyniłam. Po czterdziestu minutach przebywania w temperaturze 180Ą ciasto ani trochę nie zmieniło swojej postaci, jeśli nie liczyć okrągłego wklęśnięcia na całej swojej <orig>lepkoszarej</> połaci. Na razie trochę