ściany strzelbę, lecz bezwładny nie mógł się poruszyć. "Ja cię też zastrzelę!" krzyczał i budził się od własnego krzyku.<br>Naoliwione lufy dubeltówek, patrony ze śrutem i dziwaczne, czerwone kałuże - jak gdyby ktoś zabryzgał wszystko czerwonym atramentem - migotały przed jego oczami.<br>Znowu na ulicy było pełno upiorów w spódnicach. wprost się roiło od postaci kobiecych na każdym rogu, z każdej kamienicy wychodziła biała lub kolorowa suknia i płynęła naprzeciw. Wreszcie na ulicy Batorego niedaleko pomnika wielkiego męża stanu zobaczył gromadkę ludzi, składającą się z samych mężczyzn. Byli to jacyś robotnicy. Pomimo że była to już pora podwieczorkowa i że Widmarowi wypadało się