wstążkę, związała nią silnie dwie sadzonki i rzekła łamiącym się ze wzruszenia głosem: Niech zwą się Eliza i Tadeusz! Niech rosną blisko siebie i dążą razem prosto ku niebu!<br><br>Rosły... Coraz bardziej rozłożyste konarami, strzelały wysoko w górę przez lat trzydzieści. Oglądał je jeszcze ojciec pani Jadwigi do 1930 roku - roku swej śmierci - i matka, która odeszła z tego świata w sześć lat później. Sama pani Jadwiga nigdy nie mogła zapomnieć szumu gałęzi szarpanych przez bardzo silny tego dżdżystego dnia wiatr, gdy żegnała na zawsze rodzinny dom. Dwór florianowski, zwany pałacem, został zajęty przez nowych właścicieli ze wschodu, ona z rodziną