w swoim herbarzu.<br>Ojczyzna wymaga, ale i płaci Na drugim po Bogu miejscu stawiano oczywiście ojczyznę: o obowiązkach wobec niej przypominał Kościół; miały one w przypadku szlachty wynikać z przywilejów tego stanu. O ile bowiem chłopom obiecywano jedynie nagrodę pośmiertną, z aureolą świętości włącznie (przyozdobiła ona skronie świętego Izydora, patrona rolników w różnych krajach), a mieszczaństwu właśnie kalwinizm gwarantował &lt;page nr=64&gt; powodzenie w interesach, to od ludzi szczycących się herbem nie wymagano bezinteresownej służby dla państwa. To dopiero XIX-wieczny kanon patriotyzmu każe Stefanowi Czarnieckiemu umierać na nędznym barłogu, choć walczył za ojczyznę na różnych frontach. Współczesnych nie gorszył bynajmniej fakt, iż jeden