spetryfikowany porządek rozpada się, i dlatego afirmuje on zniszczenie jako jedyną drogę do nowego wzrostu (...), ale drugą stroną medalu jest `pruski` porządek, szukający więzi i domagający się formy, gdyż zniszczenie nie może być celem samym w sobie"&lt;/&gt;. Byli więc narodowi rewolucjoniści - zarówno entuzjaści, polityczni mistycy, irracjonalni aktywiści, chialistyczni marzyciele, wizjonerscy romantycy jak i kondotierzy i zimni gracze - bojownikami rewolty w imię ładu, niszczycielami "starego" w imię nowych więzi, anarchistami w imię służby, posłuszeństwa i ofiarności, rebeliantami w imię autorytetu i nowych hierarchii.<br><br> Narodowi rewolucjoniści, choć wrogowie idei Rewolucji Francuskiej, odrzucali wszelkie "reakcyjne" koncepcje: restaurację monarchii i społeczeństwa stanowego, ale także mieszczański