rzeczywiście z punktu widzenia oświeconych klasyków zagrożeniem wszechstronnym - jako rewelator mrocznej głębi duszy ludzkiej, unicestwiającej kanony formy dramatycznej, i dlatego, że wprowadzał na scenę język dosłowny i krwisty. Ucieleśniał ogrom możliwości, jakie mogą otworzyć się przed nową poezją, gdy zerwie z konwencjami, patronował tendencjom awangardowym. Był więc tradycją, dzięki której romantycy od początku wkraczali w świat sporów o nową literaturę.<br>W Anglii nigdy nie kwestionowano ani geniuszu Szekspira, ani jego rangi. Szybko zarzucono wysuwane jeszcze w końcu XVII wieku zarzuty o nieprzestrzeganiu reguły trzech jedności, a odmienność jego twórczości akceptowano w wieku XVIII odwołując się do tez o barbarzyńskim smaku epoki