miejsce tej postawy zdobywczej wprowadzili jałowe sny i marzenia o życiu, przygnębiający i zrezygnowany pesymizm, w miejsce rzetelnego i twórczego wysiłku chimeryczne nastroje, przerosty uczuciowości i literacko-estetyczny stosunek do rzeczywistości, z którego nic wartościowego dla życia nie wynikało. Brzozowski był oczywiście zbyt inteligentny i sam był w istocie duszą romantyczną, aby mógł całkowicie odrzucić duchowe zdobycze romantyzmu. Uwielbiał Mickiewicza i Słowackiego, przyznawał szczerość ich poglądom. Widział w nich wzór życia na najwyższym poziomie odpowiedzialności moralnej, ale uważał jednocześnie, że ideały i prawdy romantyzmu w jego epoce już nie wystarczają. Wiara romantyków opierała się na przekonaniu, że Polskę można wywalczyć pracą