z nacjonalistyczną już tylko treścią teatru Wyspiańskiego, niektóre nici romantyzmu mogą być lepiej widoczne, kiedy sprawdzamy, czy nie prowadzą w wiek dwudziesty.<br>Ze wszystkich szkół i kierunków w Polsce lat 1918-1939 najbliższy może duchowi epoki romantycznej był "katastrofizm". Nie przez akcesoria i formy wersyfikacji, bo w tym &lt;page nr=271&gt; sensie spadkobiercami romantyków byli przede wszystkim poeci Skamandra, ale przez eschatologiczne oczekiwanie. Jest to, np. w poezji Józefa Czechowicza oraz grupy "Żagary" (zwłaszcza poemat &lt;name type="tit"&gt;Przyjście wroga&lt;/&gt; Jerzego Zagórskiego i mój tom &lt;name type="tit"&gt;Trzy zimy&lt;/&gt;), wizja olbrzymich wstrząsów, kataklizmów, przełomu o rozmiarach planetarnych, mającego trwać przez czas bliżej nie określony. Powtarza się motyw katastrofy, "zejścia