oczywiście zbyt inteligentny i sam był w istocie duszą romantyczną, aby mógł całkowicie odrzucić duchowe zdobycze romantyzmu. Uwielbiał Mickiewicza i Słowackiego, przyznawał szczerość ich poglądom. Widział w nich wzór życia na najwyższym poziomie odpowiedzialności moralnej, ale uważał jednocześnie, że ideały i prawdy romantyzmu w jego epoce już nie wystarczają. Wiara romantyków opierała się na przekonaniu, że Polskę można wywalczyć pracą ducha i na drodze ofiary. Według Brzozowskiego w perspektywie nowego wieku było to już tylko piękną utopią i złudzeniem poetów. Polska mogła się odrodzić tylko wolą i siłą polskiej pracy. Z tego punktu widzenia jeszcze surowiej oceniał Brzozowski Młodą Polskę. To