myślałam. Koło południa zatem, gdy dotarliśmy <page nr=11> do szerokiej przełęczy, skąd zobaczyliśmy murowankę pasterską nie opodal na polanie, i gdy Diego napomknął, że trzeba dać wytchnienie osłom i że może dostaniemy u tych pasterzy świeżego mleka, poprosiłam, żeby mnie jeszcze tam nie prowadził, bo na przełęczy tak pięknie i przyjemnie, i rosną jodły - to połóżmy się lepiej tu w cieniu - rzekłam - odpocznijmy - a gdy Diego się położył i nie dotknął mnie, tylko spytał, dlaczego jestem okrutna, i gdy nagle wybuchnął płaczem, że tak niesprawiedliwie ukarałam go tego ranka, wtedy ja objęłam go, przytuliłam jego głowę do piersi i powiedziałam: - Nie płacz, już