Jego stosunek do literatury współczesnej był właściwie konsekwentnie krytyczny, polemizował nie tylko z Przybyszewskim, którego podział świadomości na mózg i duszę uważał za nieporozumienie i nonsens, ale także z Żeromskim i Wyspiańskim. Jego rygorystyczny intelektualizm był nie do pogodzenia z modernistycznym indywidualizmem, emocjonalizmem, impresjonizmem i rozwichrzeniem formalnym. Literaturę traktował jako równą nauce formę poznania, a zatem twórczość, która operując innymi niż nauka sposobami opisywania świata podlega jednak identycznym rygorom myślenia i opanowywania poprzez myśl chaosu rzeczywistości. Wskazywał z naciskiem na intelektualną proweniencję dzieła literackiego, którego wartość epistemologiczna, socjologiczna i estetyczna na tym właśnie polega, że daje wizję świata uporządkowaną logicznie według