Sukces! Sukces! Sensacja! - głosi mój Spowiednik w zapitych tweedach i uśmiecha się obleśnie do zgromadzonych gości, których (mirabile dictu!) nie razi wcale jego gnojem przesycona osoba. - A teraz - ciągnie upojony zwycięstwem - coś Zosi Bohunowiczówny!<br>Cóż może człowiek rozgromiony, pohańbiony i ośmieszony? Już bez sił będąc, stacza się coraz niżej po równi pochyłej. Zwracam się więc do gapiów i recytuję:<br><br>Wiem ja, za co tak często paciorki miewacie,<br>Za to, że tylko jedną rzecz potrzebną macie.<br>Bo co po pięknej twarzy, co po pięknym oku,<br>Gdybyście też nie mieli owej rzeczy w kroku.<br><br>-&lt;foreign&gt;Pisces et mulieres in medio meliores!&lt;/&gt;- komentuje rozbawiony mój