wstaje, Joanna znieruchomiała w pół ruchu, oczy ma jeszcze zamknięte, gdy słyszy: <br>- Jedzmy już, bo wszystko ostygnie. <br><br>Jak zwykle je powoli, metodycznie, w skupieniu. Ziemniak, fasola, sałatka, ziemniak, fasola, sałatka. Joanna, rozedrgana tym nieoczekiwanym końcem, chowa się w swoim salonie, ale po chwili wygląda na zewnątrz i uspokaja się, widząc równomierność znikania, wszystkiego coraz mniej, ale w jednakowych proporcjach, teraz ziemniak, kilka fasolek i sałatka. Ktoś, kto je tak pięknie i spokojnie, z pewnością niczego nie knuje, Joanna jest o tym coraz bardziej przekonana, choć nie może uwierzyć, by przyczyną tego nagłego zaprzestania było stygnące jedzenie, więc by rozwiać wszelkie obawy