widowni.<br>&lt;tit1&gt;SCENA 1&lt;/&gt;<br>Półmrok. Błyskawice i odgłosy burzy. Na wprost wydobywa się na podest Vatzlav. Czerstwy blondyn czterdziestoletni. Ma na sobie koszulę z grubego płótna, białą, bez kołnierzyka. Portki obstrzępione, sięgające do połowy łydek. Bosy. Idzie ku widowni. Mówi do widowni.<br>VATZLAV - Byłem niewolnikiem i jestem rozbitkiem. Rozbity niewolnik. Niewolny rozbitek. Zniewolony do rozbicia, rozbity z niewoli, wolny, bo rozbity, ale zbyt rozbity, żeby cieszyć się wolnością. Chyba że odpocznę. (siada na ziemi) Dzisiaj podczas burzy statek niewolników rozbił się o skały i utonął przy brzegu. Nie wiem przy jakim, ale z pewnością daleko od moich stron rodzinnych. Korzystając z nieszczęścia