też taniego melodramatyzmu - to raczej rodzaj zemsty za poniżenia szczególnie ze strony kobiet.<br>Wybitny krytyk Nick Kent nazwał styl Costella "estetyką frustracji" i podkreślił, że nienawiść i frustracja były często tematem najbardziej przekonujących kompozycji rockowych, szczególnie w twórczości Pete'a Townshenda (The Who) i Boba Dylana. Podstawowym paradoksem albumu Costella jest rozdźwięk między nastrojem piosenek a tekstami. Podczas gdy muzyka wywodzi się z rhythm and bluesa i rockowej tradycji, czyli kierunków, które gloryfikują męski szowinizm, w tekstach pokazany jest świat zupełnie innych przekonań. W fascynującej balladzie Alison Costello zdołał połączyć niemożliwe - czułość i cynizm. "Tylko w muzyce country zdarza się, że autorzy