są, podobnie jak u innych roślin naczyniowych, uproszczonymi rozgałęzieniami pędów, czy też raczej zmodyfikowanymi wyrostkami pokrywającymi pędy niektórych wczesnodewońskich pierwotnych przedstawicieli tej grupy (np. Sawdonia, ryc. 12.4). Za pierwszą interpretacją przemawia morfologia wczesnodewońskiej Konioria (ryc. 12.5), za drugą środkowodewońskiego Asteroxylon. Klasa widłaków jest dziś reliktowa, a jej największy rozkwit przypadł na okres karbonu, choć już w dewonie osiągnęła znaczne zróżnicowanie, wyprzedzając inne &lt;page nr=302&gt; gałęzie rozwojowe roślin naczyniowych w osiągnięciu nowoczesnego poziomu organizacji anatomicznej.<br>Jedynymi potomkami dominujących wśród karbońskich roślin drzewiastych lepidodendronów (ryc.12.6) i sygilarii są dzisiejsze porybliny (Isoëtes). Tak jak ich przodkowie, &lt;page nr=303&gt; są to rośliny różnosporowe (wytwarzają małe