do naszego domu, a teraz wreszcie miałyśmy ujrzeć ten cały kram na własne oczy. Po drodze zobaczyłyśmy cioteczkę przechodzącą przez ulicę. Zapomniałyśmy o całym świecie, różnicach między miastem a wsią, żenowaniem się i stosownym zachowaniu i rzuciłyśmy się ku niej z radości, krzycząc: Cioteczko! Mniej więcej dwie godziny trwała nasza rozłąka, ale dla nas, w obcym świecie, była to cała wieczność. Ciocia była niczym słońce, które znów pojawiło się na horyzoncie. Ciocia sama była zaskoczona i bała się, że ją przewrócimy z radości. Niestety, nie mogła zostać z nami, bo jej lista była jeszcze długa. <br>Dotarłyśmy do Kirsteina. Naprawdę miał tam