Sefarwaim. Jak większość grodów granicznych, gdy sąsiadujące państwa <br>nie żyją w przyjaźni, oba miasta były opustoszałe i senne, żyjące wspomnieniami <br>dawno minionej świetności. Akkad, słynące przed laty z bogactwa i uczoności, <br>zachowało z tych czasów głośną szkołę matematyczno-astronomiczną. Z <br>obserwatorium umieszczonego na szczycie wieży można było dostrzec <br>domy Sefarwaim rozłożone na płaskiej równinie oraz długą wstęgę trzcin okalających <br>brzegi Tygru.<br>Akkad i Sefarwaim stanowiły słupy graniczne państwa babilońskiego. Za kanałem <br>rozciągały się posiadłości asyryjskie. U tej smugi leniwie płynącej wody pan <br>świata, Marduk, oraz ulubieniec jego Hamurabi tracili swoje znaczenie. Od tej <br>smugi szczep hebrajski mógł wędrować spokojnie, nie obawiając