polskim stole, od gospody "Pod gąsiorkiem" i "Pod Bachusem" po "Fukiera". I po nasz własny dom.<br><br>&lt;tit&gt;Pić wino w Wenecji&lt;/&gt;<br><br>Chodźcie, pokażę wam światło Wenecji, powiedziałem. Wyszliśmy z naszego pawilonu na wystawie w Giardini, potem z pełnego słońca szerokiej via Garibaldi wycofaliśmy się w cień cichej tratorii. Artyści rozsiedli się, rozluźnieni, ja pochyliłem się nad stołem w poczuciu wielkiej odpowiedzialności.<br> Na szczęście o tej porze dnia, kiedy zmysły stają się szczególnie wrażliwe, a sztukę spowija niewidzialna mgła laguny, nawet tacy tragicy losu jak Hasior i Szajna podporządkowują się nastrojowi chwili bez poczucia porażki. Wenecja sama jest światłem, słyszę. Po cóż szukać