Tomek usnął wkrótce z głową opartą na siodle. Teraz<br>przynajmniej poczciwy bosman Nowicki nie musiał ukrywać swego<br>niepokoju. Wytarł starannie chustką obolałe oczy, po czym owinął<br>koszulą własny karabin i broń Tomka, aby zabezpieczyć ją w ten sposób<br>przed wdzierającym się wszędzie czerwonym pyłem. Następnie legł na<br>rozgrzanej ziemi. Zaczął rozmyślać o nieprzyjemnej sytuacji, w jakiej<br>znalazł się razem z chłopcem powierzonym jego opiece.<br> Czas mijał. Chmury pyłu niesione przez gorący wiatr rozsnuwały nad<br>stepem szarość, która powoli przeszła w zupełną ciemność. Ledwo<br>widoczne gwiazdy wydawały się mdłymi ognikami.<br> Następny dzień nie przyniósł zmiany. Bosman rozdzielił resztkę wody<br>między spragnione wierzchowce