słabnie. Nagle twarz tamtej tężeje w jakimś nieomal bólu i... wybucha bielą zębów. Śmieje się. Grabki krupiera ciągną w jej stronę dużą, połyskliwą ławicę srebrnego połowu. Wygrała.<br>Stukają rzucane na stół sztony.<br>Rien ne va plus - głos krupiera nad zakręconym już kołem rulety. Obok Kolumba dystyngowany starszy pan. Światło żyrandola rozpala mu połyski na ciemnych przetykanych siwizną skroniach. Przed zawołaniem krupiera rzucił dwa sztony na czerwone. Kolumb czuje zawrót głowy patrząc na kręcący się stół.<br>Przegrał. Bogactwo srebrnej lawiny sunie znów do tamtej kobiety. Teraz za nią tłumek. Kilku notuje. To łowcy "systemu". Kolumb panuje nad wyobraźnią do chwili, gdy pamięć