w szary kok. <br>- Może... jeszcze kapinkę? <br>- Chętnie... - I patrzy na pochylający się dziób porcelanowy i na Gertę za dzbankiem. <br>Zamiast guziczków dekolt popielatej sukni zasznurowała dziś tasiemką kremową, która zygzakiem odstaje od ciepłego cienia, w którym przyczajone piersi. <br>Udała, że nie zauważa wzroku mężczyzny, że nie czuje, jak różowym nożem rozpruwa napięte więzy, żeby wyzwolić macierzyńskość obfitą, co mu oczy i usta przywali i nasyci, aż po zęby szczękające w kazirodczej gorączce. <br>A tu drzwi wejściowe słychać, zamknięte z energią. I Gerta się wyprostuje. <br>- Ksiądz proboszcz przyjechał. Zaraz podam obiad. Jeszcze nie odstawiała dzbanka, a tu: <br>- Niech będzie pochwalony... Ja też