zachowującej się podobnie, jak na spotkaniach towarzyskich: jeśli wierzyć ówczesnym świadectwom, rozmowy przycichały jedynie w momentach wielkich tyrad (musiano zatem pamiętać, w których momentach przypadną!) oraz finału.<br>Paryski teatr klasyczny nużył, upadał, lecz długo jeszcze Francuzi nie poddawali krytyce zasad jego istnienia. Umykano do teatrów bulwarowych (które traktowano jako przybytek rozrywki, a nie sztuki), ale chełpiono się publicznie inscenizacjami dzieł klasycznych. Z bezlitosną krytyką Francuzów spotkał się dopiero w latach dwudziestych, gdy wybuchł romantyzm.<br>Istnieje jednak znakomite świadectwo postrzegania i oceny teatru paryskiego początku wieku XIX przez młodego romantyka. Oczywiście - przez Niemca, bo we Francji do wybuchu romantyzmu było jeszcze daleko