żegnali.<br>- No... sam jeszcze w to nie wierzę - przytaknął. - Trawka...<br>- Co?<br>- Malujesz ten obraz dla Belowskiego - uważnie spojrzał jej w oczy.<br>- No coś ty? Nie, chyba nie... nie wiem. Ale nie, na pewno nie. Przecież to zboczeniec... - odpowiedziała z wahaniem i zniknęła za drzwiami.<br>"Nie, nie! Pewnie, że namaluje!" - pomyślał rozsierdzony. Za oknem zapadła noc. Północne zwiesiły łby i rozłożyły się na całym niebie. Deszcz nie ustawał. Zygmunt też poczuł się śpiący.<br>Sen wciągnął go w siebie tak szybko, że nie zdążył nawet pomyśleć o koszmarach, zmorach, Północnym. I gdy do pokoju weszła matka z przygotowaną kolacją i wezwanym lekarzem, zastała