także myślenie o sztuce. Od początku lat dziewięćdziesiątych XVIII wieku w Niemczech próbowano przekreślić normatywny aparat klasyków. Fryderyk Schlegel w jednym z pierwszych swych studiów teoretycznych związał pojęcia rewolucji i anarchii, transponując te doświadczenia na język sztuki. Pisał: "Anarchia, która w teoriach estetycznych i w praktyce artysty jest tak dostrzegalna, rozszerza się nawet na historię nowożytnej poezji", zaciera podziały, niweluje granice, przyczynia się do pojmowania sztuki jako jedności. Narodzinom nowego porządku towarzyszy rozpacz, ale przecież "anarchia była matką dobroczynnej rewolucji", toteż jako na "szczęśliwą katastrofę" oczekiwał nadejścia "anarchii" także w sferze estetycznej.<br>Z tym entuzjazmem kontrastował styl klasyczny, dominujący w końcu wieku