wraz z ruchem lodowca przemieszczają się poza ten obszar. W rejonach kompresji głębsze części studni lodowcowych ulegają zaciśnięciu z powodu deformacji plastycznych lodu. Lokalizacja stref tensji zależy przede wszystkim od konfiguracji podłoża (por. rys. 6.3 i 7.5). Nowa szczelina z biegiem czasu drenuje potok powierzchniowy i na niej rozwija się nowa studnia lodowcowa, zastępująca poprzednią. Na lodowcach Werenskiolda i Hansa (Spitsbergen, Svalbard) zaobserwowano, że lokalizacja studni lodowcowych jest podobna w kolejnych latach i ściśle związana ze szczelinami. Można to zaobserwować na powierzchni lodowca (fot. 20) oraz w głębi, co oddają ich plany. Stwierdzono także, że, posuwając się po powierzchni