Co rozwidniając, nie widzieć pozwala...<br>Z wędrownym błyskiem spotyka się fala<br>Pod umówionym w głębinie obłokiem.<br>Obłok swój bezruch kojarzy z fal ruchem...<br>Fala swe rysy i szczerby i sznury<br>Przesuwa z wolna za wiatru podmuchem<br>Przez jego piętra z ognia i purpury...<br>Purpura łamie błękitów przegrody<br>I w nieprzejrzyste rozżarza się złoto,<br>Poprzerywane plam czarnych ślepotą,<br>Jakby tam nagła nieobecność wody<br>Ujęła barwom podłoża dla czaru...<br>Drzewa wraz z brzegiem i garścią gołębi<br>Odbite chwiejnie, spragnione bezmiaru<br>Do zaniedbanej powracają głębi,<br>Z której powstały - i nadal w niej kwitną.<br>Zieleń ich możesz nazywać błękitną -<br>I purpurową i złotą... W wód cieniu