Doszli już do rogu płotu i zawrócili na lewo. Obaj potykali się co sekunda o jakieś pnie i kamienie. Gdy byli już prawie pod oknem, przystanęli.<br>- Ciszej, panie szanowny, ciszej - stęknął krawiec i zamarł.<br>Kanciasty cień w oknie stał nieruchomo i tylko w pewnym momencie jak gdyby poruszył głową. Ten ruch wydał się Widmarowi znany i od razu wytłumaczył mu wszystko.<br>- Rebeko! - zawołał zachrypniętym głosem, ale na szczęście nowy podmuch wiatru zagłuszył jego krzyk.<br>- Nie, proszę szanownego pana - doleciał zagrobowy szept krawca - to zdaje się kto inny...<br>Lecz słowa te nie dotarły do świadomości Widmara. Nieruchomy cień w oknie przylgnął do