zimnej podłogi, nogi drżą. Idzie do kuchni - ciemno zupełnie. Przekręca kontakt. Wody. Gdzież jest szklanka, u pioruna. Na stole stoi gliniany garnuszek. Lucjan go chwyta. Na dnie kilka wymęczonych bezskutecznymi próbami wydostania się na wierzch - karaluchów. Wystarczy drzwi uchylić od pokoju kobiet, by wyjąć z szafki szklankę. Przy okazji widzi rudowłosą wspaniale rozłożoną, z kolanami do góry, z koszulą podciągniętą aż pod szyję. Śpi uśmiechnięta, oddycha równo i nad górną wargą ma kropelki potu. <page nr=46> Na wzgórkach piersi mieści się kilka ciemnych punkcików, a koralowe wgłębienie między białymi kolumnami ud, pośrodku złotej plamy włosów, przenika Lucjana falą ciepła. Łóżko stoi o krok