martwe, poza tym zniechęcał mnie fakt, że był przyjacielem Kajetana Koźmiana, zajadłego wroga Mickiewicza. A Mickiewicz był bóstwem mego dzieciństwa i młodości, bóstwem zresztą do dzisiaj nie zdetronizowanym. Toteż zawsze porywały mnie jakieś bliższe i cieplejsze nurty.<br> I dopiero dziś, gdy na starość historia nabiera dla mnie nie znanych przedtem rumieńców, raz jeszcze zbliżyłam się do tego tematu i już przy nim pozostałam. Zresztą spotkało mnie miłe rozczarowanie: bezzębny dziadzio z brodą opartą na lasce ukazał mi się jako młody, przystojny oficer. Autor dość drewnianych wierszy stał się nagle człowiekiem pełnym wdzięku, dowcipu, człowiekiem o nieomylnym artystycznym smaku, także kimś kto