syntaktycznej <br>(Garbusiński, Feicht, Miazga). Ponadto, poza Feichtem, kompozytorzy rezygnowali <br>w mszach chorałowych z kunsztownych technik polifonicznych, z całego bogactwa <br>technicznego, ogólnie mówiąc ­ z formotwórczej roli polifonii. Ograniczano się <br>natomiast często do faktury akordowej, z melodyką chorałową w głosie najwyższym, <br>do dwojeń unisonowych lub oktawowych ­ niekiedy całej obsady chóru. Te istotne <br>rysy omawianych mszy chorałowych można również interpretować szerzej. Nie tylko <br>jako nawiązanie do, czy nawet odrodzenie pewnych założeń renesansowej mszy chorałowej, <br>a więc mówiąc obrazowo rodzaj "powrotu do źródeł" gatunku. Także jako równoczesne <br>oddziaływanie bliższej czasowo, równie istotnej dla muzyki religijnej, idei <br>historyzmu, o czym szerzej w rozdziale IV.<br> Aspekt materiałowy