nie jest przełomem gwałtownym, lecz stopniową ewolucją, której kolejne progi trudno nieraz wyraźnie wskazać, przede wszystkim z tej racji, że wiele z tego, co w kulturze polskiej zapoczątkowane zostało w XVI w., trwa nadal nie tylko pod postacią chlubnej tradycji, lecz jako żywa zdobycz języka, wiersza, tematu, wyobraźni.<br>Uwagi te, rzecz prosta, odnoszą się nie tylko do teatru i dramatu, ale na przykładzie teatru jako instytucji można stosunkowo dobrze obserwować w kulturze końca wieku XVI te zjawiska, w których obok upowszechnienia dorobku renesansowego występuje zapowiedź schyłku jednej epoki i nadejścia następnej.<br>Jezuici wnieśli poważny wkład w rozwój kultury teatralnej w Polsce końca